Page 12 - Forti Winter 2025

Paulien keek nog één keer naar de groep. Ze voelde hoe haar hart sneller
klopte. Ze was niet alleen flugabonespeelster, maar ook bestuurslid. Ze voelde
zich verantwoordelijk. “Jongens en meiden,” zei ze. “We weten allemaal
waarom we hier zijn. Die engelen kwamen niet voor niets bij ons. Er is een kind
geboren dat vrede zal brengen. Onze muziek moet daarbij passen. We spelen
niet om te laten horen hoe goed we zijn. We spelen om liefde te laten klinken.
Duidelijk?”
“Ja!” klonk het zacht maar vastberaden door de groep.

“Mooi,” zei Patrick. “Dan gaan we nu op weg naar Bethlehem. Volg de ster.”
Ze keken allemaal omhoog. De grote, heldere ster stond recht boven de
heuvels. Het leek net of hij hen wenkte. Langzaam zetten ze zich in beweging.
De sousafoons wiebelden, de trompetten glommen in het sterrenlicht en de
trommels tikten een zacht, vast ritme: tik-tak, tik-tak, alsof de nacht zelf
meeliep.

Onderweg werd er veel gepraat.
“Denk je dat Jozef en Maria het leuk vinden?”
vroeg Maaike voorzichtig. “Ik hoop het,” zei
Yvonne. “Zij hebben vast een lange reis achter
de rug, net als wij.” “Misschien maakt onze
muziek ze weer een beetje vrolijk.”
“En wat als we vals spelen?” fluisterde Shirley.
“Dan spelen we gewoon nóg een keer,”

zei Eddie. “Tot het mooi is. Vrede kost tijd, toch?”

Maris sloeg een

zacht ritme op zijn
trom. “Weet je wat ik
het mooist vond aan
die engel?” vroeg hij.
“Hij keek me aan alsof
hij me al heel lang
kende. Alsof hij wist
dat ik soms bang ben
om solo te spelen, en
dat het toch goed
zou komen.”

Valisha knikte. “Bij mij zei de engel dat iedereen een eigen toon heeft. En dat
God elke toon kent. Ook als die soms een beetje Valisha knikte Ook als die
soms een beetje scheef is.”
“Dat is wel een geruststelling,” zei Kasper.